Iste é o meu primeiro contacto cos blogs, non sei nin onde, nin como empezar a traballar, como tampouco teño moi claro que o que estou facendo poda servir para algo pero a esperanza é o último que se perde.
Síntome coma ese neno que se pon as botas do seu pai; quédanlle enormes pero el continúa, intenta andar sen caer, tropeza cae érguese de novo e é feliz, intentao tantas veces como pode ata que vai mellorando a técnica, e a golpe de intentando vai medrando e...
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
... Chegará a andar, tras caer e recaer... con axuda ou sen ela... tendo presente a máxima de que hai que aprender, facendo... Así é o proceso... Alguén pode ensinar, pero correspóndenos a nós, e só a nós, o aprender... ese acto xenial... e, en todo caso, sempre queda a experiencia sen máis, que para algo servirá.. ¿ou non?
ResponderEliminar